Hoe de juiste zorgverlener het verschil kan maken

Is er eigenlijk wel iets mis met mij?

Na een jaar aan pil nummer één zit ik aan het avondeten met mijn ouders. Mijn moeder vraagt: “Hoe was je dag vandaag?” Ik begin meteen te huilen. Mijn dag is goed geweest, leuk zelfs. Waarom moet ik dan huilen? De uitbarsting was ongrijpbaar, maar niet iets nieuws. De reden? Een bijwerking van de pil.

Ik heb aan meerdere zorgverleners gevraagd of er een alternatief voor deze pil was. Behalve één ander soort pil was die er niet. Geen hormonen was ook geen optie. Ik ben immers begonnen met de pil omdat ik menstruatieklachten had. Die klachten zijn dan niet ineens weg. Ligt het dan aan mij? Stel ik mij aan en zijn de klachten dan niet zo erg?
 

Vechten om gelijk te krijgen

Meerdere gynaecologen vertellen me dat er niks aan de hand is. Klinkt als goed nieuws, maar dat neemt mijn klachten niet weg. Wanneer verschillende zorgverleners je vertellen dat ‘het wel vervelend is, maar er geen andere optie is’ of ‘je bent gewoon jong en daardoor heb je deze klachten’ ga je twijfelen aan jezelf. 

De impact van het niet weten wat je hebt, maar wel klachten hebben, is groot. Ik word onzeker over mezelf en mijn lichaam. Mijn onzekerheid, maar ook het gevoel dat ik me aanstel, wordt groter en groter. Dus, na mijn laatste tocht naar de gynaecoloog, besluit ik het op te geven. Ermee leven is soms makkelijker dan vechten om gelijk te krijgen.  

Toch nog een keer proberen …

Voorjaar 2023. Ik bel met mijn moeder. En begin weer te huilen. Alles gaat eigenlijk heel goed. Maar waarom dan de tranen? Ik voel me mentaal slecht, door de constante menstruatieklachten. De onzekerheid speelt een steeds grotere rol. En het idee om nog 5 jaar zo rond te lopen is iets waar ik me diep van binnen heel ongelukkig en moedeloos over begin te voelen. Ik besluit het daarom het nog één keer te proberen.

Naar een kliniek in plaats van een ziekenhuis?

In plaats van naar een ziekenhuis verwijst mijn huisarts me door naar een kliniek specifiek voor vrouwen. Ik ben huiverig. Ik ben nog nooit naar een kliniek geweest. Liever oud en vertrouwd naar het ziekenhuis. Maar de kliniek is een goede tip van de huisarts. En, wat kan het kwaad? 

Ik had het niet beter voor mezelf kunnen wensen. Als ik de hand van de gynaecoloog schud, voel ik meteen dat ik op de goede plek ben. 

Tranen bij de gynaecoloog

Opnieuw huil ik bij mijn moeder. En in de spreekkamer bij de gynaecoloog. Dit keer niet van verdriet, maar van opluchting. Het is zó belangrijk dat een zorgverlener je serieus neemt. Ik kan zelf beslissen wat ik wil in de behandeling. We bespreken samen de verschillende opties.

In een klap is mijn onzekerheid, mijn eenzaamheid, en mijn gevoel van moedeloosheid weg. Een gesprek waar ik huiverig in ging kom ik opgelucht en blij uit. 

Toch blijft de onzekerheid. Ik durfde veel nog niet te vragen. En ik durfde niet terug te gaan toen mijn klachten eigenlijk nog niet weg waren. 

Steun van lotgenoten

Dan is het tijd voor een nieuw plan. En ik kom terecht op ZorgkaartNederland. Daar heeft mijn kliniek een hoog cijfer, maar ik lees vooral de ervaringen die andere patiënten hebben gehad. De ervaringen stellen mij gerust. Ze geven mij ook vertrouwen. 

Ik pak de telefoon op en bel nog een keer naar de kliniek. Wat blijkt? Dat was ook helemaal goed. Mijn gynaecoloog had mij beloofd te helpen tot de klachten over waren. En aan die belofte heeft ze zich gehouden.  
 

Tranen van opluchting

Dankzij de patiënten en naasten die hun ervaring delen op ZorgkaartNederland heb ik doorgezet. Zonder hen liep ik misschien nog steeds rond met dezelfde klachten. En nu? Ik heb een pil die bij mij past. Geen klachten meer, maar vooral voel ik me serieus genomen en gehoord. 

Na deze ervaring weet ik zeker dat ik voortaan ook mijn eigen ervaringen met de zorg wil delen. Niet alleen met mijn vriendinnen, maar ook met anderen. Zo help ik ook anderen met kiezen voor de zorg die bij hen past. Want ik gun iedereen de tranen van opluchting.

Help anderen en deel hier jouw ervaring met de zorg